Βάκχες

1

Τον θύρσο μου στη γη χτυπώ

και μέλι αναβλύζει

γηθόσυνα λευκά βυζιά 

με motörhead βακχεύουν

τον Διόνυσο τον Βρόμιο

τον άνακτα δοξάζουν

χρυσόσκονη στα μάγουλα

οι σάτυροι αλαλάζουν


2

Πενθέα συ αποκοτιά

ετοίμαζες να κάνεις

κι οι βάκχες θύρσο τίναζαν

οι βάκχες οι μαινάδες

και στην κορφή του έλατου

ανέβηκες ρε δόλιε

μα κάτω ευθύς σαν έπεσες

σε πιάσανε οι μαινάδες

σε σκίσανε, σε λιάνισαν 

στο αίμα σου βαφτήκαν


3

ο Πάνας μας τη σύριγγα

τη λύρα ο Ορφέας

αράζει κάπου πέρα κει

κι ο Ιησούς ο μύστης

-στα χέρια σου, Αγαύη μου

κρατάς ένα λιοντάρι;

-αγρίμι έφερα εγώ

για να χαρεί ο Κάδμος

-για κοίτα το καλύτερα 

και πες μου σαν τι βλέπεις;

-θεέ μου εγώ τον σκότωσα;

η μήπως οι αδερφές μου;

-μαζί όλες τον πιάσατε

οι σάρκες του κομμάτια 

-αλίμονο η μοίρα μου

τι φύλαγε για μένα

-αλίμονο κορούλα μου

ο γιος σου ο Πενθέας

σωστά δεν υπολόγισε

την δύναμη του Δία

την τάξη τη διασάλευσε 

αμάρτανε και πάει

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The jug​ger​naut called Brötzmann:

  I never had a teacher. I learned the stuff myself and from my comrades. My technique is not as developed as, say, Evan Parker’s, but music for me is being able to tell stories. To tell the stories you have in your head and  your body, you have to have a personal technique. If you come  to place where the technique you have is not enough, you’ve got to look for more, so you can express the shit you want to play. If you look at the field of art you’ll find a lot of fantastic guys who didn’t have a lot of academic technique, but had a lot to say. Marcel Duchamp for example. He wasn’t such a great painter, but he was an important inventor. He made things. Each person has to tell their own story. -P.B.
Διαβάστε περισσότερα